Stoi dumnie w samym środku regionu, drewniana świątynia będąca najwybitniejszym przykładem architektury protestanckiej na Warmii. Dwie jasne wieże wyraźnie wpisują się w krajobraz historycznej stolicy warmińskiego dominium.
Kościół został wybudowany w latach 1818-1823 i sfinansowany przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. Budowla na kamiennej podmurówce, o konstrukcji szachulcowej, elegancko oszalowanej, przeznaczona był pierwotnie dla wspólnoty ewangelickiej i była pierwszą tego wyznania wybudowaną na Warmii.
Świątynia, wbrew pierwszemu wrażeniu jest drewniana! Prawdopodobnie projekt wykreślony był dla świątyni murowanej, ale ze względu na koszty dokonano genialnej transkrypcji na drewno. Zaakceptowano projekt pochodzący z Wyższej Deputacji Budowlanej, a do budowy wykorzystano drewno pochodzące z wiatrołomów olsztyńskich lasów powstałe po silnych huraganowych wiatrach.
Architektura budowli inspirowana była twórczością z różnych stylów i epok. To pięcioprzęsłowa bazyliką emporową, z płytkim prezbiterium od północy i dwuwieżową fasadą od południa. Charakteryzuje się połączeniem nowatorskich struktur kompozycji i estetyki. Prawdopodobnym twórcą projektu był jeden z wybitniejszych twórców klasycyzmu w Królestwie Prus , architekt i malarz – Karl Friedrich Schinkel.
Obecnie świątynia - Cerkiew pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła - użytkowana jest przez Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny, który w województwie warmińsko-mazurskim liczy obecnie 17 parafii, w trzech dekanatach, przypisanych do Diecezji Białostocko-Gdańskiej. Najliczniejszym jest Dekanat Olsztyński z 12 parafiami. Autokefalia oznacza niezależność lokalnego kościoła, dotyczy form organizacyjnych, hierarchii duchowieństwa, zwyczajów religijnych, sprawowanej liturgii, a także sądownictwa i prawodawstwa kościelnego. Obecnie Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny liczy ponad 500 tysięcy wiernych (z diasporą – ok. 600 tysięcy), zamieszkujących w przeważającej części na obszarze byłego województwa białostockiego.
Cerkiew została wpisana do rejestru zabytków 17 grudnia 1957 pod nr 473(L/32).
